Θεωρούμε ότι τα έχουμε λύσει όλα. Ψηφίζουμε, παίρνουμε το χάπι,
διαλέγουμε τον σύντροφό μας, καθόμαστε και στο γωνιακό γραφείο. Και
ξαφνικά μία έρευνα έρχεται να μας σπάσει το ηθικό και να μας γυρίσει σε
ερωτήματα που θεωρούσαμε από καιρό πως είχαμε απαντήσει. Είμαστε
χειραφετημένες; Έχουμε ίσα δικαιώματα; Δημοσιεύτηκε στην Αμερικανική
Επιθεώρηση Πολιτικών Επιστημών και σύμφωνα με τα ευρήματα στα οποία
κατέληξαν οι ερευνητές του Prinston, οι γυναίκες μιλούν πολύ λιγότερο
όταν σε συντροφιές που η πλειοψηφία είναι άνδρες. Το δείγμα της έρευνας
περιελάμβανε 94 παρέες των -τουλάχιστον- πέντε ατόμων και το αποτέλεσμα
έδειχνε ότι οι γυναίκες μιλούσαν 75% λιγότερο από τους άνδρες. Σύμφωνα
με την ίδια πάντα έρευνα στα σχολικά και στα δημοτικά συμβούλια αλλά
και σε κάθε είδους επιτροπές οι γυναίκες δεν προσπαθούν να κάνουν την
γνώμη τους να ακουστεί όταν πρόκειται για θέματα που αποφασίζονται με
πλειοψηφική ψήφο, η πλειοψηφία είναι σχεδόν πάντα άνδρες- με αποτέλεσμα
να νιώθουν όλο και περισσότερο ανίσχυρες όσον αφορά θέματα λήψης
αποφάσεων.
«Είναι σοκαριστικό, στην εποχή
των ίσων δικαιωμάτων ανδρών γυναικών, να συνειδητοποιούμε πως υπάρχουν
γυναίκες που σε ένα τραπέζι γεμάτο άνδρες παραμένουν σιωπηλές σαν
πορσελάνινες κούκλες» παρατηρεί αρθρογράφος στην Guardian . Εάν σε αυτές
προσθέσουμε το ποσοστό των γυναικών που νιώθουν ότι πληρώνονται
λιγότερα από αυτά που δικαιούνται (80%) και αυτές που διστάζουν να
ζητήσουν αύξηση (τα 2/3) η εικόνα -με όρους φεμινισμού- είναι
απογοητευτική.
Η έρευνα θύμισε στην αρθρογράφο της εφημερίδας πως τα χρόνια που
φοιτούσε στην Νομική του Harvard οι συμφοιτήτριες της ξεκινούσαν κάθε
παρέμβαση τους στο αμφιθέατρο με την φράση «Μπορεί να κάνω λάθος αλλά
μήπως…» την ίδια στιγμή που οι συμφοιτητές τους ορμούσαν στον διάλογο με
φόρα και σιγουριά. Μάλιστα εντόπισε μια από εκείνες τις συμμαθήτριες,
την μοναδική που σήμερα εργάζεται σε ένα απόλυτα ανδροκρατούμενο
περιβάλλον για να την ρωτήσει πως τα βγάζει πέρα με τόση τεστοστερόνη.
«Κρατάω το στόμα μου κλειστό. Κατάλαβα ότι στα meeting είναι ευκολότερο
έτσι. Αφήνεις τους άνδρες να μιλάνε. Μετά κολακεύεις αυτούς με τους
οποίους συμφωνείς και αγνοείς τους υπόλοιπους».
Ακόμη και η επικεφαλής του ΔΝΤ Christine Lagarde, η όγδοη πιο ισχυρή γυναίκα του κόσμου σύμφωνα
με το Forbes, δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξη της στο NBC πώς κάποιοι
άνδρες συνάδελφοί της μιλούν με υποτιμητικό τόνο παρά την υψηλή της
θέσης. «Η καλύτερη άμυνα» λέει σοφά η Lagarde «είναι μια καλή αίσθηση
του χιούμορ».
Ενδεικτική είναι η εξομολόγηση της γνωστής συγγραφέα Fey Weldon πως
όλο και πιο συχνά απορρίπτει τις προσκλήσεις σε ανδροκρατούμενα panel
γιατί βαριέται πια να προσπαθεί να κάνει την άποψη της να ακουστεί
φωνάζοντας ή διακόπτοντας τους συνομιλητές της. «Δεν είναι ότι φοβάμαι
να μιλήσω. Δεν θέλω όμως να διακόπτω. Το βρίσκω αγενές. Δυστυχώς δεν
μπορώ να πω το ίδιο και για τους άνδρες συνομιλητές μου». Μάλιστα οι
γυναίκες που μπαίνουν στο παιχνίδι του λέω με θάρρος την άποψη μου και
την υπερασπίζομαι συνήθως αποκτούν την ταμπέλα της καβγατζούς ή της
περίεργης. Ο ίδιος τύπος σε άνδρα είναι απλά εύγλωττος και με αυτοπεποίθηση.
Στ' αλήθεια λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά; Έτσι αισθανόμαστε ακόμη οι
γυναίκες; Ζούμε χωρίς να το έχουμε καταλάβει σε μια κατάσταση που
μοιάζει με αυτή στην οποία βρίσκονταν οι γυναίκες το '50; Αν ισχύει κάτι
τέτοιο, τι πρέπει να προτείνουμε. Να κάνουμε πλύση εγκεφάλου στις
κόρες μας για το πόσο έξυπνες είναι ή να καταστρέψουμε κάθε παλιά
διαφήμιση, ταινία, ανέκδοτο που δίνει στις γυναίκες τον στερεοτυπικό
ρόλο της δευτεραγωνίστριας.
marieclaire