Η έναρξη της φοιτητικής ζωής είναι μια από τις πιο ενθουσιώδεις στιγμές στη ζωή ενός ατόμου.
Καινούριοι ορίζοντες, όνειρα και μια πρωτόγνωρη αίσθηση ανεξαρτησίας συνοδεύουν αυτή την εμπειρία.
Όμως, παρόλο τον ενθουσιασμό, μέσα σε όλα τα παιδιά υπάρχει μια αίσθηση
φόβου. Τα περισσότερα μέχρι εκείνη την ηλικία, ζούσαν κάτω από τις
προστατευτικές φτερούγες των γονιών τους και τώρα πρέπει να
αντιμετωπίσουν το άγνωστο…
Οι γονείς στέκονται συνήθως με ανάμεικτα
συναισθήματα απέναντι από την συνειδητοποίηση ότι το παιδί θα χρειαστεί
να φύγει από την οικογενειακή εστία για πρώτη φορά. Ακόμα και τα παιδιά
όμως που θα μείνουν στο σπίτι των γονιών τους, θα έχουν και θα πρέπει
να έχουν καινούρια «παρουσία» και ελευθερίες.
Μπροστά στο άγχος και των προβληματισμό
των νέων φοιτητών, οι γονείς καταρχήν θα πρέπει να εξαλείψουν το δικό
τους άγχος (όσο γίνεται). Θα πρέπει να διαβεβαιώσουν με διακριτικό και όχι παρεμβατικό τρόπο τα παιδιά ότι θα είναι δίπλα τους σε ότι χρειαστούν.
Επιπλέον , είναι απαραίτητο να αναγνωριστεί το δικαίωμα των παιδιών
στην αυτοδιάθεση και τη ρύθμιση του δικού τους προγράμματος, είτε είναι
στο σπίτι των γονιών, είτε στο δικό τους.
Σε περίπτωση που το παιδί φύγει από το σπίτι, οι γονείς θα πρέπει να του δείξουν αλλά και να νιώθουν εμπιστοσύνη γα την ικανότητα του να προσέχει τον εαυτό του. Συνήθως, όταν υπήρχε μια καλή σχέση και επικοινωνία ανάμεσα στα μέλη της οικογενείας και αυτή η μετάβαση είναι πιο εύκολη.
Είναι μια αρχή γεμάτη συγκινήσεις και
για τα παιδιά και για τους γονείς, καθώς τα πρώτα αρχίζουν τη διαδρομή
τους στην ενήλικη ζωή ενώ οι δεύτεροι βλέπουν τους κόπους και τις χαρές
μιας ζωής να αποδίδουν, μέσα από την πρόοδο των παιδιών τους. Στο τέλος
της διαδρομής, η ευχαρίστηση είναι μεγαλύτερη από τους φόβους και τις
επιφυλάξεις.
Ψυχολόγος Νέλλη Θεοδοσίου