Χειμώνας του 1982. Το πλοίο «Παναγιώτης» φεύγει από την Τουρκία με εκατοντάδες λαθραίες κούτες τσιγάρων και ταξιδεύει προς ένα σημείο συνάντησης για να τις προωθήσει στην Ευρώπη.
Ο καιρός όμως δεν βοηθάει και όταν η μηχανή χαλάει, το πλοίο ναυαγεί, καταλήγοντας σε έναν βορειοανατολικό κόλπο της Ζακύνθου, στην παραλία του Αγίου Γεωργίου.
Τα επόμενα είκοσι χρόνια, αυτή η παραλία αλλάζει όνομα, γίνεται γνωστή ως Ναυάγιο και πιάνει μόνιμη θέση στην καρτποσταλική συνείδηση Ελλήνων και ξένων ταξιδιωτών ως το απαύγασμα της ελληνικής καλοκαιρινής μοναδικότητας. Το Ναυάγιο είναι το ένα από τα δύο στοιχεία που γνωρίζει κανείς για τη Ζάκυνθο πριν την επισκεφθεί. Το άλλο είναι η εικόνα τωνμεθυσμένων τουριστών που τρεκλίζουν ημίγυμνοι στα πιο-“πνιγμένα”-δε-γίνεται δρομάκια του Λαγανά.
Κι όμως, ανάμεσα στο Ναυάγιο και στους μεθυσμένους Ευρωπαίους υπάρχουν πολύ περισσότερα που θέλει να μας συστήσει το Φιόρο του Λεβάντε. Υπάρχουν ενετικά κάστρα και στοές, ανθισμένοι λόφοι και προστατευμένοι κόλποι. Υπάρχουν αμμουδιές-καταφύγια για σπάνια προστατευμένα είδη και ηλιοβασιλέματα από απόκρημνα βράχια που καταλήγουν στα καταγάλανα νερά-σήμα κατατεθέν του Ιονίου. Ακολουθούν τα αγαπημένα μας από το ζακυνθινό «παράλληλο καλοκαιρινό σύμπαν», σε περίπτωση που φέτος το πλατσούρισμά μας, μας φέρει μέχρι το Ιόνιο. Άλλωστε ακόμα και η καρέτα-καρέτα επιλέγει τη Ζάκυνθο κάθε χρόνο για να «ξεκαλοκαιριάσει», εμείς θα πούμε όχι; *Ζακυνθινές βόλτες
- Η πόλη της Ζακύνθου: Ξεκινάμε παραδοσιακά από την «χώρα» του νησιού, για να γνωρίσουμε το ενετικό της ταμπεραμέντο, να τριγυρίσουμε ανάμεσα στις στοές –τις «λότζιες» όπως ονομάζονται, να περάσουμε από την πλατεία του Διονύσιου Σολομού και την Strata Marina μέχρι την πλατεία του Αγίου Μάρκου, όπου κάποτε οι ποπολάροι φύτεψαν το «δέντρο της ελευθερίας» και τη Ρούγα, κάτω από τις καμάρες της οποίας βρίσκεται συγκεντρωμένη η εμπορική ζωή της πόλης.
Λίγο πιο ψηλά, κρεμασμένο πάνω από την χώρα, βρίσκεται το ενετικό κάστρο, απομεινάρι της εποχής από τον 16ο μέχρι τον 19ο περίπου αιώνα, που το νησί βρισκόταν σε βενετσιάνικα χέρια, τα οποία της είχαν δώσει το προσωνύμιο Φιόρο του Λεβάντε. Λουλούδι της Ανατολής δηλαδή, και δεν είναι να απορεί κανείς καθώς ανάμεσα στους κατάφυτους λόφους και στην ανεξερεύνητη ενδοχώρα ανθούν 7.000 είδη λουλουδιών. Στα πόδια του Κάστρου, η πιο όμορφη «γειτονιά» του νησιού, ηΜπόχαλη, προσφέρεται για μποέμ βόλτες ανάμεσα στα πεύκα και, μόλις βραδιάσει, για ρεμβασμό με φόντο το φωταγωγημένο λιμάνι.
Δύο χιλιόμετρα μακριά, ο λόφος του Στράνη στέκεται έτοιμος να φιλοξενήσει την… ανάσα σας που θα κοπεί, αντικρίζοντας την ίδια θέα, που ενέπνευσε τον Διονύσιο Σολομό να γράψει τον Ύμνο εις την Ελευθερία, παρακολουθώντας από εκεί την έξοδο του Μεσολογγίου.
-Νότια… και τουριστικά: Ο Λαγανάς, το Καλαμάκι, οΆγιος Σώστης, είναι οι περιοχές που χαίρονται απέραντη αμμουδιά, την προτίμηση της καρέτα-καρέτα, αλλά και την προτίμηση χιλιάδων τουριστών, που έχουν σχηματίσει εδώ σφηκοφωλιά για τις βραδινές τους κραιπάλες στα νυχτερινά στέκια κυρίως του Λαγανά. Αν τα ξέφρενα πάρτι είναι το φόρτε σας, εδώ είναι το επίκεντρο του καλοκαιρινού σας «σεισμού». Διαφορετικά, προσπεράστε και κατευθυνθείτε προς τα πιο ήσυχα και «αμόλυντα μέρη».
Ένα τέτοιο «καταφύγιο» στα νότια του νησιού είναι τοΚερί, όπου οι αμμουδιές δίνουν την θέση τους στα βότσαλα και οι ορεινοί όγκοι κρύβουν μικρά χαριτωμένα χωριουδάκια. Κατά την διάρκεια της ημέρας, αξίζει να εξερευνήσετε την «Λίμνη» του Κεριού –τα ήσυχα κρυστάλλινα νερά την βάφτισαν έτσι, αν απορείτε- όπου μικρά βαρκάκια θα σας ξεναγήσουν σε σπηλιές, τις οποίες θα εκτιμήσετε δεόντως αν είστε φαν των καταδύσεων. Αν πάλι όχι, περιμένετε μέχρι να πέσει ο ήλιος και ανηφορίστε μέχρι τον Φάρο του Κεριού, από όπου θα έχετε «αποκλειστική προβολή» ενός εκ των πλέον συγκλονιστικών ηλιοβασιλεμάτων της ζωής σας.
-Στην… Άγρια Δύση: Ενώ η ανατολική πλευρά του νησιού παινεύεται για την λεπτή άμμο και τις ρηχές «οικογενειακές» παραλίες, η δύση κλείνει το μάτι στους πιο «άγριους θαλασσόλυκους» με τις βραχώδεις παραλίες της. High lights της περιοχής –και δύο από τα ελάχιστα προσβάσιμα κομμάτια γαλάζιου- ο Λιμνιώνας με το λεπτό στρώμα πάγου να καλύπτει μέρος των νερών του και το Πόρτο Βρώμη, ένα μικρό κομμάτι παραλίας, όπου θα παρακολουθήσετε εντατικά μαθήματα ψαρέματος.
Όσο προχωράμε προς τα πάνω, άλλα τόσα μικρά χωριά ξεφυτρώνουν στις ορεινές διαδρομές του νησιού και άλλο ένα ιστορικό μοναστήρι συναντάμε σε κάθε στροφή. Μέχρι να καταλήξουμε στο πιο βόρειο σημείο του νησιού, το Σκηνάρι, ίσως το πιο αμόλυντο από τον τουρισμό κομμάτι της Ζακύνθου. Εκεί, το νησί φυλά ανάμεσα στα βράχια του καλά κρυμμένες παραδεισένιες αμμουδιές, οι οποίες κλείνουν το μάτι ατενίζοντας απέναντι την μεγάλη γειτόνισσα, την Κεφαλονιά.
Από το Σκηνάρι, στον Άγιο Νικόλαο, μην χάσετε την βαρκάδα μέχρι τις μπλε σπηλιές και, φυσικά, την διαδρομή μέχρι την παραλία-superstar του νησιού, το Ναυάγιο –προσβάσιμο και με καράβι από το Πόρτο Βρώμη.
-Ανατολικά… προς την απέραντη αμμουδιά:
Τα βράχια του Βορρά σιγά-σιγά γίνονται βότσαλα, ξαπλώνουν στον Μακρύ γιαλό και σταΞίγκια με τα καταγάλανα νερά και εξαφανίζονται, για να δώσουν την θέση τους στην λεπτεπίλεπτη άμμο των Αλυκών και της παραλίας κοντά στο γραφικό χωριό Τραγάκι. Ο κύκλος του νησιού ολοκληρώνεται με χρυσές αμμουδιές και βοτσαλωτά «διαλείμματα» μέχρι να φτάσουμε πάλι στην πόλη της Ζακύνθου.
*Top παραλίες Η Ζάκυνθος, χάρη στην μορφολογική ποικιλία της, έχει μια γωνιά Ιονίου για τον καθένα. Διαλέγετε και παίρνετε (φόρα και βουτάτε).
πηγή:in2life.gr
