Δίπλα στην πόρτα, μια μικρή, γκρίζα, μεταλλική πινακίδα: Phoebus – τίποτα άλλο. Μικρό γραφείο με μεγάλο παράθυρο, προσήλιο. Τραπέζι από ανοιχτό ξύλο, που φιλοξενεί δυο τρία γράμματα, ένα και μοναδικό άγραφο φύλλο χαρτί, ένα μικρό επιτραπέζιο ημερολόγιο και ένα μπρούντζινο διακοσμητικό όγδοο. Καρέκλες, μαύρος διθέσιος καναπές από δερματίνη. Κάνα δυο κάδρα από απονομές πλατινένιων δίσκων, ακουμπισμένα, λες, βιαστικά πάνω σε μια ντουλάπια και στο πάτωμα, δίπλα σε κουτιά με εισιτήρια και χάρτινα εξώφυλλα CDs. Δίπλα στο γραφείο του στοιβάζονται ευλαβικά παλιά περιοδικά Μetal Hammer & Ηeavy Metal (!) και μια συλλεκτική κασετίνα του The Pacific με τον Τομ Χανκς. Αν ο χώρος όπου δουλεύεις λέει πολλά για σένα, τότε το γραφείο του ιδιοκτήτη της Spicy Effect και –ίσως– του πιο ισχυρού άντρα της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας φωνάζει μόνο ένα πράγμα: «Η ζωή (μου), είναι αλλού...»
Αλλά αυτή τη μέρα –για λίγο έστω– ο Φοίβος, είναι εδώ, παρών, μπαινοβγαίνει σε αίθουσες συσκέψεων, φωτογραφίζεται με καλλιτέχνες, κανονίζει τις λεπτομέρειες της μεγάλης συναυλίας στο ΟΑΚΑ «20 Xρόνια Φοίβος, 20 Χρόνια Επιτυχίες». Φοράει μαύρα, όπως συνήθως, τζιν και Τ-shirt με ροκάδικα logos, αθλητικά παπούτσια, τον αιώνιο χρυσό κρίκο στο αριστερό αυτί – πάνε χρόνια που εγκατέλειψε το διαβόητο ινδιάνικο φτερό του. Είναι αδύνατος, λίγο χλομός, εξαιρετικά ολιγόλογος, έχει έξυπνα μάτια που μοιάζουν να βλέπουν τα πάντα, ακόμα και όταν δεν κοιτάνε. Και σταθερή, ζεστή χειραψία. Τυπική των Αιγόκερων, νομίζω.
«ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΣΟΥ ΜΙΛΟΥΣΕ ΣΤΟΝ ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟ...»
Γιος της καλλονής Αφροδίτης Κοζανιτά και του πολύ γνωστού δικηγόρου Γιώργου Τασσόπουλου, γεννήθηκε την Πρωτοχρονιά του ’71 – τη χρονιά εκείνη, στα εγγλέζικα music charts θριάμβευε το Ιmagine του Lennon, oι Led Zeppelin λανσάριζαν το Stairway to Heaven και οι Jackson Five το Ι'll Be There. Πίσω στην Ελλάδα, ο Σαββόπουλος κυκλοφορούσε τον Μπάλλο, ο Νταλάρας τραγουδούσε τον Μέτοικο και η Μαρινέλλα το Κοίτα Με Στα Μάτια. Η χώρα είχε χούντα και η Αμερική είχε πρόεδρο τον Νίξον, αλλά στους κινηματογράφους έσπαγε τα ταμεία το Κουρδιστό Πορτοκάλι του Κιούμπρικ. Σιγά, υπόγεια, κάτι άλλαζε, τα ’70s «φυσούσαν» διαμαρτυρία, αντίσταση και flower power, οι οραματιστές μουσικοί ούρλιαζαν πάνω από το κουφάρι του παλιού κόσμου.
Στα τέλη του ’80, η «στροφή» είχε ολοκληρωθεί. Ο Φοίβος φοιτούσε στο Κλασικό Λύκειο Αναβρύτων και, όπως λένε άνθρωποι που τον θυμούνται από τότε, «ήταν ένα ιδιαίτερο παιδί, απόλυτα εναρμονισμένο με το πνεύμα του σχολείου, το πνεύμα της τεχνοκρατικής αναρχίας. Στα Ανάβρυτα, για να είσαι πετυχημένος έπρεπε να είσαι καλός και επιμελής μαθητής, όπως εκείνος, αλλά για να επιβιώσεις έπρεπε να θεωρείσαι outcast. Ο Φοίβος έπαιζε ντραμς στο γκρουπ του σχολείου, σύχναζε στα Εξάρχεια και δεν θύμιζε σε τίποτα το κλασικό παιδί των Βορείων Προαστίων. Ξέρεις, καλό σπίτι, φιρμάτα ρούχα και τέτοια...»
Κι αυτή είναι μόνο μία από τις πολλές κι ενδιαφέρουσες character αντιφάσεις του Φοίβου. Όπως και το ότι πέρασε από τους πρώτους στη Νομική Σχολή, αλλά δεν την τέλειωσε, γιατί έτρεχε στα μαθήματα μουσικής και αρμονίας στο ωδείο. ΄Η το ότι επί 20 χρόνια γράφει σουξέ λαϊκοπόπ, απίθανα dance κομμάτια ή γλυκές μπαλάντες, ενώ ο ίδιος ακούει φανατικά heavy metal. Μέσα σ’ όλα υπάρχουν και μερικά χαρακτηριστικά του που δεν άλλαξαν ποτέ: το ταλέντο, η δημιουργική του «πείνα», η διάθεσή του να πετύχει. Και η απίθανη τελειομανία του. Που την είχε και στα 22 του.
Ο Μίλτος Καρατζάς, μουσικός παραγωγός, ιδιοκτήτης δισκογραφικών εταιρειών, θυμάται τον Φοίβο εκείνης της εποχής.
«Στην BMG, που την ξεκίνησα το 1987, είχα στενή συνεργασία με τον Παναγιώτη Λάλλη – κιθαρίστα και μουσικό. Εκείνος μου σύστησε τη Βίκυ Χαρίτου και μου είπε πως είχε αρχίσει και δούλευε πάνω στο υλικό ενός νέου δημιουργού. Κι έτσι γνώρισα τον Φοίβο. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν πρώτα απ’ όλα η σεμνότητά του – ήταν ένα παιδί που σου μιλούσε στον πληθυντικό. Αμφιβάλλω αν στα πρώτα μας ραντεβού με κοίταξε δύο ή τρεις φορές στα μάτια. Όταν έφερε τις πρώτες ηχογραφήσεις με τη Χαρίτου, εγώ ήμουν αυτός που τις άκουσε για να τις κρίνει. Θυμάμαι πως του επισήμανα κάποιες διορθώσεις που έπρεπε να γίνουν. Προς μεγάλη μου έκπληξη, με πήρε τηλέφωνο δύο ημέρες αργότερα και μου είπε: «Κύριε Καρατζά, είμαι έτοιμος, θα ήθελα να ακούσετε τις διορθώσεις». Ήρθε, τις άκουσα.΄Ο,τι του είχα πει το είχε κάνει με μεγάλη ακρίβεια και επιτυχία. Με εντυπωσίασε. Από τότε είχα προβλέψει πως θα γινόταν πολύ μεγάλος...»
Αnd the rest –που θα 'λεγε και ένα καλό, τυχαίο, αμερικάνικο στόρι– is history. Μόνο που σ’ αυτή την ελληνική ιστορία τίποτα δεν ήταν τυχαίο. «Ο Φοίβος ήξερε να ακούει, είχε ταλέντο και την ικανότητα να πειθαρχεί αυτό το ταλέντο» συμπληρώνει ο μουσικός παραγωγός Γιάννης Δουλάμης. «Ήξερε και κάτι άλλο: να κάνει σουξέ. Κάτι που δεν μαθαίνεται. Ξεκινούσε από την ιδέα. Και ήταν γρήγορος – με το που είχε μια ιδέα, αμέσως μπορούσε να την υλοποιήσει».
Το «απογειώθηκε» είναι ίσως επιεικής χαρακτηρισμός. Αυτό που συνέβη, στην πραγματικότητα, δεν είχε προηγούμενο στην ελληνική μουσική σκηνή. Ήταν σαν κάποιος να 'χε βάλει μπρος μια ασταμάτητη «μηχανή επιτυχιών» που τύπωνε σουξέ πιο γρήγορα απ’ ό,τι έτρεχε το φως στο κενό: Αρχίζω Πόλεμο (ο δίσκος που χαρακτηρίστηκε «μουσική βίβλος των '90s») και Ευαισθησίες για την Καίτη Γαρμπή. Δίσκος –ο πρώτος– για τον Αντώνη Ρέμο, ο πρώτος χρυσός δίσκος του Πασχάλη Τερζή έπειτα από 20 χρόνια καριέρας, τραγούδια για τη Μαντώ, τον Γιάννη Πάριο, και μια καριέρα ολόκληρη για τον Δημήτρη Κόκοτα (τον μόνο καλλιτέχνη εκτός εταιρείας που συνεργάστηκε μαζί του, με ειδικό όρο στο συμβόλαιό του).
To ’96, την εποχή ακριβώς που στην Ελλάδα αναδυόταν μια τάξη που αντλούσε την οικονομική δύναμή της από την άνοδο του χρηματιστηρίου, το ελληνικό τραγούδι έφευγε από το περιθώριο και γινόταν big business, και ο «νέος λαϊκός ήχος» (λίγο τσιφτετέλι, λίγο ροκ, λίγο trance, λίγο alternative) εισέβαλλε στα «κλειστά», παρακμιακά μπουζούκια ως massive hit, ο Φοίβος άλλαξε εταιρεία. Yπέγραψε με τη MINOS τετραετές αποκλειστικό συμβόλαιο, που του εξασφάλιζε απόλυτη ελευθερία κινήσεων και –όπως λέγεται– μια υπέρογκη αμοιβή. Η Sony διαμαρτυρήθηκε πως της χρωστούσε (σύμφωνα με το συμβόλαιό του) έναν ακόμα δίσκο. Η υποχρέωση «διεκπεραιώθηκε» με το CD της Καίτης Γαρμπή Αυτό το Κάτι και το CD single του Διονύση Σχοινά Συγκοινωνούντα Δοχεία. Eν τω μεταξύ, στη MINOS ο Βασίλης Καρράς και η Άντζελα Δημητρίου έζησαν ένα θεαματικό career revival – χάρη στο Φοίβο, όλη Ελλάδα βαριανάσαινε Τηλεφώνησέ μου μαδώντας Μαργαρίτες.
ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΗΡΘΕ Η ΔΕΣΠΟΙΝΑ
Το δίδυμο Φοίβος-Δέσποινα Βανδή είναι ένα πολύ ξεχωριστό κεφάλαιο της ελληνικής δισκογραφικής «μυθολογίας». Ο ίδιος ο Φοίβος έχει εξομολογηθεί σε ανύποπτο χρόνο πως από τη στιγμή που την πρωτοείδε να γεμίζει την πίστα του Palais Royale με τη φωνή της, κατάλαβε πως είχε να κάνει με μια σταρ, γιατί «έμοιαζε σαν να είχε γεννηθεί με έναν προβολέα πάνω της». Και η Δέσποινα, με τη σειρά της, θα σου πει πως «ο Φοίβος είναι κλειστός σαν στρείδι. Δεν κάνει εύκολα φιλίες. Όταν κάνει, όμως, αγαπάει πολύ. Η σχέση μας είναι ιδιαίτερη, δεν νομίζω πως μπορώ να σ' την περιγράψω. Το σίγουρο είναι πως μέχρι σήμερα η γνώμη του σημαίνει πολλά για μένα. Ένα μήνυμα που μπορεί να μου στείλει, ή το ότι θα 'ρθει στην πρεμιέρα μου, είναι σημαντικά. Και είναι ακόμα πιο σημαντικό, με δεδομένο πως συνυπάρχουμε πια 17 χρόνια, με τις αγάπες, τις αναζητήσεις και τις διαφωνίες μας, και με την προσδοκία του κόσμου, που ζητάει διαρκώς από μας κάτι άλλο, κάτι ακόμα...»
Kάτι σαν τις Δέκα Εντολές και μετά τις Προφητείες, το Υποφέρω, το Άντε Γεια, το Στην Αυλή του Παραδείσου, κ.λπ. Η σαν το Gia, που σκαρφάλωσε στο Νo 1 των charts Αγγλίας και Αμερικής και μπήκε σε 120 CDs διαφόρων καλλιτεχνών παγκοσμίως, ή σαν το Come Along Now, που 'κανε κατάληψη στα airplays των ραδιοφώνων κάμποσων χωρών.
Όλα αυτά για τον ταλαντούχο κ. Φοίβο Τασσόπουλο μπορεί επίσης να είναι σημαντικά, αλλά όχι τόσο σπουδαία όσο το ότι η Δέσποινα «είναι φίλη» – φίλη πραγματική, από κείνες με τις οποίες λες αλήθειες που ματώνουν και μυστικά, ή που ξημερώνεσαι παίζοντας Trivial και μπιρίμπα («Σιχαίνεται να χάνει» μου εξομολογείται γελώντας πονηρά η Δέσποινα). Και από κείνες που σε ακολουθούν -το 1999- όταν πας και στήνεις (σπάζοντας τo συμβόλαιο με τη MINOS) μια καινούργια εταιρεία – τη Heaven Music, σε συνεργασία με τον ΑΝΤ1. Και μετά πάλι, το 2009, όταν ο Φοίβος έφυγε από τη Heaven, ποντάροντας σε εκείνο το προσωπικό στοίχημα που λέγεται Spicy Effect. Πώς το έκανε; Η Δέσποινα αρκείται να σηκώσει αδιάφορα τους ώμους: «Δεν δίστασα στιγμή να τον ακολουθήσω». Kι αυτό τελικά ίσως να είναι το μόνο που έχει σημασία...
Αν πιστέψεις τη ρήση που λέει πως «όσο πιο ισχυρός είσαι, τόσο λιγότερο πρέπει να φαίνεσαι», ο Φοίβος βρίσκεται λίγο πιο κάτω από την κλίμακα του Θεού: δεν εμφανίζεται ποτέ – ή σχεδόν ποτέ. Δεν ποζάρει σε κάμερες, σπάνια μιλάει δημόσια (Σ.Σ.: Λέγεται πως σε όλη αυτή την εικοσάχρονη πορεία του έχει δώσει μόνο δύο συνεντεύξεις.)
Έχει λίγους, πολύ προσεκτικά διαλεγμένους φίλους και ακόμα λιγότερους συνεργάτες – κατά κανόνα, αυτούς που μπορούν να τον ακολουθήσουν στα «τρελά» του ωράρια. Το «τρελά», εν προκειμένω, δεν είναι υπερβολή, αφού το κεφάλαιο «Ο Φοίβος ηχογραφεί», είναι ένα από τα «ανέκδοτα» της ελληνικής music biz. Γιατί όταν ο Φοίβος ηχογραφεί, κλείνεται μέσα σε ένα στούντιο για μέρες, νύχτες, μήνες, καμιά φορά χωρίς φαγητό, καφέ, καθαρό αέρα. Πολύ συχνά κοιμάται πάνω στις κονσόλες, σε ράντζα ή σε sleeping bags, και φεύγει μόνο για να κάνει ένα ντους και να επιστρέψει.
Κι ωστόσο, όλες αυτές τις ατέλειωτες ώρες «σπάνια η δική του φωνή υψώνεται πάνω από έναν ευγενικό ψίθυρο» – τάδε έφη Άντζελα Δημητρίου. «Έχει φοβερή υπομονή. Όταν ηχογραφούσαμε, ακόμα κι εγώ –που είχα κάποια χρόνια σ’ αυτή τη δουλειά– είχα γίνει μαθήτριά του. Τον άκουγα σαν κοριτσάκι που πρωτοβγαίνει να τραγουδήσει...»
«Ναι, στη δουλειά του είναι τελειομανής» παραδέχεται ο Βασίλης Νικολόπουλος, ηχολήπτης και συνεργάτης του από παλιά. «Ξέρει ακριβώς τι θέλει, αλλά και τι δεν θέλει. Η ηχογράφηση και η παραγωγή κρατάει ώσπου να πετύχει το πρώτο, δηλαδή μέρες και βδομάδες. Το ρεκόρ του πρέπει να το έχει κάνει στο Gia: έμεινε δυο τρεις μήνες μέσα στο studio, με ολιγόωρα διαλείμματα. Κι όμως, εγώ δεν θα έλεγα πως είναι εργασιομανής. Είναι μερακλής».
Η λέξη μεράκι εναλλάσσεται με τη λέξη πάθος, στα λόγια του Γιώργου Σταμπόλη – Head of Marketing and Business Affairs της Spicy, με δυο λόγια του ανθρώπου που είναι το «δεξί χέρι» του Φοίβου. «Ο Φοίβος έχει τεράστιο πάθος με τη δουλειά του. Η παραγωγή μόνο που κάνει στα τραγούδια είναι απίστευτη – γι’ αυτό και συνήθως έχει διπλάσιο ή τριπλάσιο κόστος από τις συνηθισμένες. Θέλει να παράγει ένα προϊόν άρτιο. Για να το χαίρεται ο ίδιος πρώτα απ’ όλα».
Βεβαίως, τα πράγματα μερικές φορές «αγριεύουν», όπως μας είπε ο Γιώργος Σταμπόλης: «Ο Φοίβος σκαρφίζεται τις πιο απίθανες, “παιδικές” φάρσες που μπορείς να σκεφτείς, όπως π.χ. το να σου βάλει ξίδι στο καλαμάκι του καφέ ή το να αλλάξει τη ζάχαρη με το αλάτι στα βαζάκια, ή εκείνα τα τρικ με τα αέρια και τις ψεύτικες κατσαρίδες – και όλο αυτό βεβαίως πυροδοτεί μια “αντεπίθεση”. Yπήρχαν περίοδοι που κανείς στο studio δεν τολμούσε να πιει τον καφέ ή το αναψυκτικό του, αν είχε αφήσει το ποτήρι του από τα μάτια του έστω και για ένα λεπτό. Μια φορά σε ένα τέτοιο “επεισόδιο”, πήρε το κλειδί του αυτοκινήτου ενός ηχολήπτη, κατέβηκε κάτω, το άνοιξε και γέμισε όλο το εσωτερικό του με ψεύτικους ιστούς αράχνης...»
Αλλά αυτά είναι μόνο μικρές, αστείες παρενθέσεις σε κάτι που, γενικά, ο Φοίβος αντιμετωπίζει πολύ σοβαρά. Ίσως επειδή δεν είναι μόνο δημιουργός, συνθέτης και στιχουργός. Είναι επίσης ενορχηστρωτής, προγραμματιστής, κατ’ ουσίαν παραγωγός και μάνατζερ.
«Από τη στιγμή που θα σκεφτεί ένα project», εξηγεί ο Γιώργος Σταμπόλης, «θα 'ρθει να σου πει ιδέες για το marketing, για την τοποθέτηση, το promotion, συνολικά για το τι κινήσεις πρέπει να γίνουν για να κάνει ένας καλλιτέχνης καριέρα. Έτσι έκανε πάντα». Μικρή λεπτομέρεια: Ο Φοίβος επιμένει να πηγαίνει στις γενικές πρόβες και στις πρεμιέρες των καλλιτεχνών με τους οποίους συνεργάζεται, κι ας φεύγει μετά το πρώτο πρόγραμμα – το κάνει, λένε, για να ελέγξει προσωπικά τον ήχο του νυχτερινού κέντρου...
Εξίσου μεγάλη με την τελειομανία του είναι και η εμμονή του με την καλλιτεχνική του ανεξαρτησία. «Δεν υπάρχει άνθρωπος, νέος, παλιός, περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένος, που να μη θέλει να δουλέψει μαζί του» – εξομολογείται πρώην στέλεχος πρώτης γραμμής στις δημόσιες σχέσεις των δισκογραφικών. «Σε όλες τις εταιρείες απ’ όπου πέρασε το μόνιμο παράπονο των τραγουδιστών ήταν: “Εγώ γιατί όχι Φοίβο;”». «Ο Φοίβος», λέει ο Γιώργος Σταμπόλης, «δεν πρόκειται ποτέ να δουλέψει με έναν καλλιτέχνη αν δεν του κάνει “κάτι” ως άνθρωπος».
Ο ίδιος ο Φοίβος έχει δηλώσει στο παρελθόν σε ανύποπτη στιγμή το εξής: «Αυτό που με ωθεί να γράψω για κάποιον τραγούδια είναι αυτό που μου περνάει η φωνή του, να έχει αυτό το κάτι που θα σε συγκινήσει. Προτιμώ μια περίεργη χροιά που έχει ψυχή και διαφορετικότητα παρά μια τέλεια τεχνικά, αλλά άψυχη φωνή». Τα υπόλοιπα είναι θέμα «υλικών», ιδέας, έμπνευσης, μιας λέξης ή μιας «παράδοξης» φράσης-σλόγκαν, που μπορεί πάντως να κάνει μια χώρα ολόκληρη να σκάσει πάνω στα βραχάκια της λαϊκής καψούρας ουρλιάζοντας: Μα είναι η δικιά μου κοσμοθεωρία / Μονάχα εσύ να έχεις σημασία... Γιατί, όπως θα πει και ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της Heaven και στενός του συνεργάτης, Γιώργος Λεβέντης: «Ο Φοίβος έχει ένα πολύ ιδιαίτερο ταλέντο: έχει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται την ποπ κουλτούρα και να την κάνει τραγούδι. Πιάνει τον παλμό του κόσμου και έχει το ένστικτο να καταλαβαίνει τι χρειάζεται η αγορά την κάθε εποχή».
Κατά τα άλλα, το μόνο ίσως που συναγωνίζεται τις επιτυχίες του Φοίβου είναι οι απίθανοι αστικοί μύθοι πως τάχα γράφει τα τραγούδια του με λούπα στο PC, πως κλέβει μουσικά μοτίβα από το Αζερμπαϊτζάν, ή πως η εισαγωγή από το Θέλω της Δέσποινας Βανδή θυμίζει το Clocks των Coldplay. Αλλά όταν τα λες αυτά στον Γιώργο Σταμπόλη, γελάει...
«Είναι λογικό να τον αμφισβητούν – ποιος να αναγνωρίσει τι σ' αυτή τη χώρα και σε έναν άνθρωπο που κάνει 20 χρόνια επιτυχίες; Άλλωστε ο ίδιος δεν βγαίνει να πει τη δική του πλευρά της ιστορίας – η δική του πλευρά είναι η δουλειά του. Μια εποχή που γραφόταν έντονα πως είχε αντιγράψει ένα κομμάτι φρίκαρα και ζήτησα μια ανάλυση της αρμονίας, μελωδικές γραμμές, ακόρντα, αν η γραμμή που ακολουθεί είναι στην ίδια τονικότητα, κ.λπ. Αποδείχτηκε πως διέφεραν όσο η μέρα με τη νύχτα. Τώρα, αν, π.χ., στην παραγωγή ακούγεται κάπου το ίδιο ταμπούρο, αυτό δεν είναι κλεψιά, γίνεται παντού, και εδώ και στο εξωτερικό. Μην τρελαθούμε κιόλας».
Η μοναδική σχέση του Φοίβου που είδε ποτέ το φως ήταν αυτή με την –πρώην υπεύθυνη PR της Sony– Αμαλία Καντερέ, με την οποία παντρεύτηκαν το 1999. Την ίδια χρονιά απέκτησαν και τα δίδυμά τους, τον Έκτορα και την Ηλέκτρα. Το ζευγάρι μένει στην Εκάλη και ζει, γενικά, off camera, μια απλή, ελάχιστα επηρμένη κοινωνική ζωή, με μετρημένες εμφανίσεις σε μουσικά ή άλλα events.
Κατά τα άλλα, η μόνη «πολυτελής» αδυναμία του είναι τα ταξίδια σε εξωτικά μέρη και οι καταδύσεις, στις οποίες έχει να επιδείξει εξαιρετικές επιδόσεις. Αγαπά επίσης το καλό φαγητό και την gourmet κουζίνα, ιδίως την ιταλική και την κινέζικη – λένε πως αν αφεθεί μπορεί να φάει μεγάλες ποσότητες, γι’ αυτό και κατά καιρούς περνάει διάφορες φάσεις «υγιεινού καταναγκασμού» με δίαιτες, γυμναστικές και βιολογικές διατροφές. Έτσι κι αλλιώς, δεν πίνει, δεν καπνίζει – πρόσφατα έκοψε και τον καφέ. Α, ναι, τρέφει και ένα «πάθος» για τα γρήγορα αυτοκίνητα, αν και προτιμάει να τριγυρίζει παντού με ένα Smart.
Η μυστική του «δύναμη»; Η γυναίκα του. Ο επιχειρηματίας Παναγιώτης Καλκάκος –φίλος του εδώ και δεκαπέντε χρόνια και κουμπάρος του– επιμένει πως «χωρίς εκείνη δεν θα έκανε τίποτα. Η Αμαλία είναι καταπληκτική μάνα και σύζυγος, μια γυναίκα που τον στηρίζει απίστευτα. Σε όλα – από το φαγητό και το ντύσιμό του, μέχρι το μεγάλωμα των παιδιών και τις μουσικές του. Ο Φοίβος ρωτάει τη γνώμη της για τα πάντα, την εκτιμά και την εμπιστεύεται. Ακόμα και τώρα, ύστερα από τόσα χρόνια σχέσης, είναι πολύ αγαπημένοι. Όπου και να πάμε, στα ταξίδια μας, θα τους δεις μαζί, χεράκι χεράκι, πάντα ερωτευμένοι».
Άλλοι φίλοι του θα σου πουν πάλι πως είναι ευαίσθητος, έξυπνος και ετοιμόλογος, καλός συζητητής, με σπάνια, «υπόγεια» αίσθηση του χιούμορ, καλός οικογενειάρχης. Ο Θάνος Πετρέλης είναι πολύ σαφής: «Ο Φοίβος είναι από τους άντρες που τους αρέσει να είναι πατεράδες και που περιμένουν στη ζωή τους τη στιγμή που θα γίνουν γονείς».
Και; Ελαττώματα δηλαδή δεν έχει; «Πώς, έχει ένα... Ξέρεις το ελάττωμά του;» – ο Νίνο βάζει τα γέλια. «Ας πούμε ότι έχεις στούντιο στις έξι μέχρι, ξέρω γω, τα μεσάνυχτα. Εκεί που κάθεσαι, ο Φοίβος σηκώνεται, ανοίγει την πόρτα και λέει “φεύγω”. Και με το που το λέει, είναι στο ασανσέρ, στο αυτοκίνητο, έχει εξαφανιστεί. Στην αρχή, έμεινα άφωνος. Μετά έμαθα τι γίνεται: Κάθε βράδυ στις οκτώ, πρέπει να βάλει για ύπνο τα παιδιά του. Κάθε βράδυ προσπαθεί να τα κοιμίζει και κάθε πρωί να τα ξυπνάει. Για να ξέρουν πως είναι εκεί».
* Ήταν παρών στην πρώτη συναυλία των Iron Maiden στην Ελλάδα, το ’88 στη Φιλαδέλφεια. Μαζί του ήταν και ο Δημήτρης Κόκοτας.
* «Ένα αγαπημένο του μότο είναι “Μην κοιτάς το δέντρο – θα χάσεις το δάσος”. Αυτό το λέει πάρα πολύ συχνά», Έλλη Κοκκίνου
* Λίγοι ξέρουν πως ήταν να συνεργαστεί με τον Καζαντζίδη σε δύο τρία τραγούδια – είχε γίνει η επαφή και ο Στέλιος είχε πει το «ναι». Δυστυχώς, μετά αρρώστησε και πέθανε. Η συνεργασία δεν έγινε.
* Κατέχει ένα ρεκόρ πωλήσεων χωρίς προηγούμενο στην ελληνική μουσική σκηνή, με συνολικές πωλήσεις που φτάνουν τα 4.000.000 αντίτυπα και περίπου 900 τραγούδια.
* «Παλιά, πριν κόψει τον καφέ, είχε τρέλα με τη γεύση του, ξέρεις, ποικιλίες, μηχανές, χαρμάνια, αποστάξεις», Δέσποινα Βανδή
* Πού και πού κάνει cameo εμφανίσεις στα βιντεοκλίπ των καλλιτεχνών με τους οποίους συνεργάζεται – έχει «παίξει» στο Come Along Nοw και στο Θέλω της Δέσποινας Βανδή, στο Ξύπνα, Θανάση και στο Το Παιχνίδι Είναι Πλέον Δικό Μου του Θάνου Πετρέλη, όπως και στο Χόρεψε, Μωρό Μου, του Tus.
* Το ντεμπούτο του το έκανε στο ασπρόμαυρο βιντεοκλίπ τού Φεύγω, του Θάνου Καλλίρη, όπου εμφανίζεται να παίζει ντραμς. Στο ίδιο κλιπάκι η Ναταλία Γερμανού υποδύεται την μπαργούμαν. Τότε δεν γνωρίζονταν με τη Ναταλία, και την ημέρα που έγινε το γύρισμα με το ζόρι είπαν ένα «γεια».
* Στον Μίλτο Καρατζά και στον Γιάννη Δουλάμη μιλούσε πάντα στον πληθυντικό – του πήρε είκοσι χρόνια για να το κόψει.
* Οι ηχολήπτες με τους οποίους συνεργάζεται «καταγγέλλουν» ότι κατά κανόνα τρώει τη διπλάσια ποσότητα φαγητού και είναι μισός σε βάρος.
* Στους Ολυμπιακούς του 2004 ήταν ένας από τους λαμπαδηδρόμους που έτρεξαν με την ολυμπιακή φλόγα στην Κεφαλλονιά.
* Το 2005 συνέθεσε τον νέο ύμνο της ΑΕΚ.
* Μια φορά, σε ένα ταξίδι αναψυχής στο Λονδίνο, έπαιζε μπιρίμπα μία βδομάδα συνέχεια.
* Ο τυχερός του αριθμός είναι το 24 – το νούμερο αυτό υπάρχει μέσα στον αριθμό του τηλεφώνου του και στον αριθμό του αυτοκινήτου του. Τα παιδιά του γεννήθηκαν στις 24 Μαΐου.
madamefigaro
