Με κάθε επιφύλαξη επαναλαμβάνω διάλογο μεταξύ του Πόουλ Τόμσεν και του Γιάννη Βρούτση.
- «Θέλω να σας πάρω και τα σώβρακα».
- «Ούτε να το σκέφτεσαι, τα βρακιά στην Ελλάδα είναι ταμπού».
- «Ναι, αλλά θέλω να σας πάρω και τα σώβρακα».
Ο κ. Βρούτσης εξανέστη. Χτύπησε το χέρι στο τραπέζι και γρύλισε:
- «Άκου να δεις, για τα καινούργια, τα πάλλευκα, ούτε να το σκέφτεσαι. Εχουμε όμως κάτι γαριασμένα».
- «Θα τα πάρω όλα, τα τριζάτα και τα τρύπια αλλά δεσμεύομαι ρητά να μην ξαναβάλω θέμα εσωρούχων».
Ο κ. Βρούτσης σώπασε. Θυμήθηκε τα χρόνια τα παλιά, τη διαφήμιση Μινέρβα δεκαετίας ’80 και το σλόγκαν «Επειδή όλα είναι πιθανά…». Πράγματι, όλα είναι πιθανά. Στράφηκε τεθλιμμένος στη γραμματέα του:
- «Γράψε ένα δελτίο Τύπου. Βάλε τίτλο: Κανείς δεν θα ακουμπήσει τα στριγκάκια μας».
Ετσι είναι. Στην πολιτική πάντα υπάρχει μια κόκκινη γραμμή - άλλο το σώβρακο κι άλλο το στριγκ.
Κάθε μέρα γίνεται και πιο ξεκάθαρο. Δηλαδή ήταν ξεκάθαρο αλλά τώρα θα έπρεπε να το έχουν αντιληφθεί όλοι, ακόμη και όσοι δυσκολεύονται, δηλαδή οι νεοδημοκράτες. Απώτερος στόχος είναι να εξαθλιωθεί η χώρα και να υποχωρήσει στις πιο παράλογες απαιτήσεις. Ζητούν λοιπόν από τους έλληνες εργαζόμενους που έχουν το πιο βαρύ πρόγραμμα στην Ευρώπη (στοιχεία ΟΟΣΑ, Αύγουστος 2012) να δουλεύουν ακόμη περισσότερο. Από ήλιο σε ήλιο, εξαήμερο. Το ωράριο εκτός από μακρύ πρέπει να γίνει ευέλικτο. Τούτο σημαίνει ότι ο εργοδότης θα κατανέμει τις ώρες όπως τον βολεύουν. Μισές ώρες το πρωί, μισές το απόγευμα. Βραδινή βάρδια ως τα μεσάνυχτα και καπάκι πρωινή βάρδια το ξημέρωμα. Δικαίωμα να επιβάλλει υπερωρίες την τελευταία στιγμή χωρίς δέσμευση να πληρώσει κάτι παραπάνω.
Αυτά που προτείνουν οι σωτήρες της χώρας πρακτικά εφαρμόζονται ως εξής: ο εργοδότης ζητάει από τον υπάλληλο να δουλέψει παραπάνω. Αν υπάρχει κάποιο κόλλημα, για παράδειγμα αν σχολάει το παιδί από το σχολείο, δεν υπάρχει δυνατότητα άρνησης. Τα μπογαλάκια και δρόμο. Χωρίς βάρη αποζημιώσεων και άγχη νομικών απαιτήσεων. Θα έρθει ο επόμενος, με τον ίδιο γελοίο, κατώτατο μισθό των 586 ευρώ.
Κανείς δεν μπορεί να πει ότι όλα τούτα προτείνονται για χάρη της ελληνικής επιχειρηματικότητας. Η τρόικα έκανε τα πάντα για να την καταστρέψει. Με αριθμούς: από το 2009 ως το 2011 έκλεισαν 486.000 εταιρείες (ελεύθεροι επαγγελματίες, ομόρρυθμες, ετερόρρυθμες). Το πρώτο τετράμηνο του 2012 έκλεισαν 56.664. Πλέον οι μεγάλες εταιρείες αποχωρούν, η 3 Ε για Λονδίνο, η ΦΑΓΕ για Λουξεμβούργο. Έπονται κι άλλοι. Οι δανειστές κάνουν τα πάντα, μα τα πάντα, ώστε να υπάρχει φορολογική αστάθεια και κοινωνική δυσαρέσκεια, να μην συμφέρει να είναι κάποιος παραγωγικός.
Σε όλα τούτα έρχεται η επιμονή της τρόικας να μην πληρώσουν οι τράπεζες τα 550 εκατ. ευρώ που οφείλουν ως απόδοση για τα δισεκατομμύρια ενίσχυσης που έλαβαν το 2008, με αντάλλαγμα προνομιούχες μετοχές. Σκέφτηκαν μάλιστα να επιμεριστεί το ποσό σε όλους τους φορολογούμενους, με ένα νέο χαράτσι υπέρ των τραπεζών. Ας μην ξεχνιόμαστε: το δώρο του 2008 δεν ήταν το μοναδικό. Κάνουμε την πρόσθεση: από τον Καραμανλή ως τον Παπαδήμο ελήφθησαν 7 αποφάσεις ενίσχυσης. Το σύνολο των κρατικών εγγυήσεων που έλαβαν οι ελληνικές τράπεζες ανήλθε στα 168 δις ευρώ. Να βάλουμε και τα 50 του PSI και πάμε στα 218. Το θαυμαστικό μπαίνει εδώ ολογράφως.
Υπάρχει λογική στη στήριξη των τραπεζών όταν εκείνες δεσμεύονται να ρίξουν λεφτά στην αγορά. Στην περίπτωση της ελληνικής κρίσης δεν υπάρχει δέσμευση. Δεν υπάρχει καμία υποχρεωτική ανταπόδοση. Κάνουν ό,τι θέλουν. Υπηρετούν το σχέδιο που μετατρέπει την Ελλάδα σε μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και λόγω της μεγάλης ανεργίας έχει τεράστια ανάγκη από ξένους επενδυτές. Ακούμε για επενδυτές αλλά δεν βλέπουμε. Περιμένουν να ξεφτιλιστούν τα πάντα και να δραστηριοποιηθούν μελλοντικά, ωσάν να βρίσκονται στη Νιγηρία. Χωρίς ανταγωνισμό από ντόπιους, με λιμασμένο εργατικό δυναμικό, με κανένα εργασιακό δικαίωμα.
Εν τω μεταξύ εξανεμίζονται οι όποιες οικονομίες είχε η μεσαία και χαμηλή τάξη: πηγαίνουν όλα σε τέλη, εισφορές και χαράτσια. Υπάρχει βεβαίως και ένας άλλος μοχλός πίεσης: η ακρίβεια. Είδε κανείς να λαμβάνονται μέτρα για την αισχροκέρδεια στο λιανεμπόριο; Όχι. Ενώ συμπιέζονται οι μισθοί και αυξάνονται οι εισφορές, οι τιμές στα βασικά αγαθά παραμένουν οι υψηλότερες στην Ευρώπη. Κι επειδή δεν αρκούν όλα αυτά διαρκώς αυξάνεται η τιμή στα καύσιμα, συμπαρασύροντας τα πάντα.
Είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ ότι δεν λειτουργεί το μοντέλο της διάσωσης. Η εμπειρία το έχει δείξει: θα ψηφιστούν άγρια μέτρα, θα εκταμιευτεί η δόση και μετά θα χρειαστεί κι άλλη δόση, που συνεπάγεται άλλα μέτρα και πάει λέγοντας. Θα φτάσει η στιγμή που θα ζητήσουν τα σώβρακα στ’ αλήθεια. Τι περιμένουν άραγε οι βουλευτές του ΠαΣοΚ και της ΔΗΜΑΡ για να άρουν την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση;
Να σημειώσουμε ότι υπάρχουν σκέψεις προς αυτή την κατεύθυνση και μέχρι το τέλος της εβδομάδας μπορεί να ανατραπεί εντελώς το υπάρχον σκηνικό.
tovima