Και να μαι λοιπόν, εννιά και κάτι το πρωί, στο γραφείο μου, στην οδό Βιλτανιώτη, με τον πρώτο καφέ στο χέρι, να κάνω αυτό που υποσχέθηκα. Έξω βρέχει και το βρίσκω απολαυστικό. Όπως και το πρωινό ξύπνημα μετά τις έξι! Πόσο καιρό είχα Χριστέ μου να ξυπνήσω σαν άνθρωπος. Να ξενυχτήσω έχοντας κόσμο στο σπίτι χωρίς να πρέπει να τον διώξω, να βγω για φαγητό και να πηγαίνει η ώρα μία, και αντί να αγχώνομαι για το πότε θα κοιμηθώ, να παραγγέλνω ακόμα ένα ποτό, να βλέπω δύο ταινίες τη μία πίσω από την άλλη, χωρίς να με παίρνει ο ύπνος… Απλά καθημερινά πράγματα, τόσο μα τόσο πολύτιμα. Όπως και το να μπορείς να κάνεις το μπάνιο σου το πρωί, με το που ξυπνάς, και όχι από την προηγούμενη πριν κοιμηθείς… Τι καλά.
Εδώ και κάποιες μέρες το ξυπνητήρι μπαίνει για τις οκτώ και τέταρτο. Όχι ότι δεν θα μπορούσε να μπαίνει και πιο αργά, αλλά ήθελα να τόσο καιρό να έχω χρόνο να χουζουρέψω στο κρεβάτι κάτω από τα παπλώματα, να βάλω ραδιόφωνο, να φάω πρωινό βλέποντας τηλεόραση, να κάνω ντουζ, να ντυθώ με κανονικά ρούχα και όχι με φόρμες για τη δουλειά και να πάω με το πάσο μου που λένε… Και όλα αυτά που μόλις σας είπα, είναι μερικά από τα νέα πράγματα στη ζωή μου, που έφερε το μεσημέρι…Όπως και το να μπορώ να γράφω το editorial μου, με ηρεμία, στο γραφείο και στο μυαλό μου Στο πλατό τώρα… Άλλαξε το ρολόι μου! Εκείνο κάτω από την κάμερα που τα έχω να μου θυμίζει το χρόνο…Ξεκινούσε να τρέχει για μένα στις επτά και μισή, τώρα στη μία… Δεν ξέρω τι άλλο άλλαξε τόσο αισθητά…Η διάθεση μου όχι. Ίσως είναι ακόμα καλύτερη από πριν. Δεν έχω νεύρα! Έχω μία απίστευτη έμφυτη και πηγαία αισιοδοξία, ένα εσωτερικό χαμόγελο που είχα καιρό να νιώσω… Σίγουρα δεν οφείλεται στην αλλαγή της ώρας μετάδοσης της εκπομπής αυτό το χαμόγελο, αλλά από την άλλη, σίγουρα πιάνει τόπο!
Αισθάνομαι ότι και η ομάδα μας ρουφάει ύπνο, και μαζί με τον ύπνο και ενέργεια! Όλοι είναι αλλιώς. Πιο περιποιημένοι, πιο ανάλαφροι, πιο γρήγοροι, πιο ορεξάτοι για δουλειά με περισσότερο κέφι. Αυτό μου δίνει δύναμη, γιατί αν η «Πρωινή Μελέτη» είχε γερά θέματα υπό άλλες συνθήκες, η «Μεσημεριανή Μελέτη», έχει προοπτικές για «θεματάρες».
Στον αέρα… Τα πρώτα δευτερόλεπτα είχα λίγο … Δεν ξέρω τι ήταν αυτό. Όχι άγχος… Δεν ξέρω. Ένιωθα ότι εκτός από τους «πρωινούς» πιστούς τηλεθεατές που μας ακολούθησαν, υπήρχαν και κάποιοι καινούριοι φίλοι που έδειξαν το ενδιαφέρον τους να μας υποδεχτούν σπίτι τους, και μην γνωρίζοντας το «χυμαδιό» του χαρακτήρα μου, αισθανόμουν την υποχρέωση να είμαι λίγο πιο μαζεμένη, μέχρι να με συνηθίζουν και να λυθώ. Όπως γίνεται κάθε φορά που μπαίνει κάποιος σε μία νέα παρέα! Αυτό που με τίποτα ακόμα δεν έχω βρει, είναι πως θα υποδέχομαι τους φίλους μας. Τι θα λέω… « Καλημέρα» δεν γίνεται! «Καλησπέρα;» Δεν μου βγαίνει! « Γεια σας;» Ξέρω γω, είναι ωραίο; Δεν ξέρω…Θα κάνω πρόβα διάφορα και θα δω που θα κάτσει η μπίλια.
Η επομένη μέρα έφτασε. Κοιμόμουνα όταν με πήρε ο Θέμης, ο αρχισυντάκτης μας. Ήξερα ότι με έχει πάρει για να μου πει πως τα πήγαμε. Κοινώς τα νούμερα. Απάντησα μέσα στον ύπνο μου. «Για πεεεεεςςς….» Μου είπε. Χάρηκα. Ήσασταν εκεί για εμάς. Και σας ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου! Και τους παλαιούς και τους καινούριους! Ήσασταν εκεί! Ανέλπιστα εκεί! Πρεμιέρα βέβαια…Λίγο η περιέργεια, λίγο το ένα λίγο το άλλο, αλλά θέλω να πιστεύω πως ακόμα έχουμε πολλά να δώσουμε ο ένας στον άλλονΛάβαμε πολλά μέιλ, αμέτρητα, αναρίθμητα μηνύματα. Δώστε μου λίγο χρόνο. Θέλω να απαντήσω εγώ η ίδια προσωπικά , σε όλους. Αν μπορώ, όσο μπορώ… Το ίδιο και στο Twitter… Εκεί δεν σας προλαβαίνω. Ζητώ συγγνώμη! Σας διαβάζω όμως!
Μία τύπισσα, ( σιγά μην πω και το όνομα της) έγραψε στο twitter της: «Η νέα κομπλεξική γενιά της τηλεόρασης, η τάδε…( έγραψε μία συνάδελφο) και η NONORAM ( δηλαδή εγώ!).» Και συνεχίζει… « Αν η Ρ.Κ,και η Ε.Μ ( επίσης συνάδελφοι) απαντούσαν στον κάθε φόλοουερ όπως οι άλλες δύο, δεν θα ήταν νούμερο ένα!»
Τι λες μωρή κακομοίρα;;;! Της απαντώ εγώ από εδώ και το κάνω γιατί 150 χαρακτήρες δεν μου φτάνουν για να της πως , δεν απαντώ στους φόλοουερς επειδή είμαι κομπλεξική, ούτε τους ευχαριστώ για να τους γλείψω, ούτε ασχολούμαι μαζί τους επειδή ανήκω στη νέα κομπλεξική γενιά της τηλεόρασης. Τους απαντώ, γιατί θεωρώ τιμή μου να μου στέλνει έστω και μία λέξη ένας άνθρωπος που δεν με γνωρίζει και δεν γνωρίζω προσωπικά και θεωρώ και μαλακία να έχεις προφίλ και να μην το χειρίζεσαι! Είναι αρχή μου να απαντάω σε όσο το δυνατόν περισσότερους, ή σε κανέναν σε περίπτωση που δεν μπορώ να ανταπεξέλθω λόγο χρόνου. Και στο κάτω κάτω, έτσι μ αρέσει!
Αλλά ντ΄άλλα σκέψεις… Τις μοιράστηκα μαζί σας, όπως θα έγραφα σε ένα απλό δικό μου ημερολόγιο Τώρα σας αφήνω, πάω στο δρόμο! Στο ραδιόφωνο!
Αναρτήθηκε από blue-hornet team