Η κινηματογραφική διασκευή του «παρανοϊκού» μυθιστορήματος «Μεθυσμένο ημερολόγιο» ξεχωρίζει στις αίθουσες

 Ο Τζόνι Ντεπ, η Αμπερ Χερντ και το εξωτικό λούμπεν του Πουέρτο Ρίκο σε σκηνή από το «Μεθυσμένο ημερολόγιο»

«Αν κολυμπάς με καρχαρίες κάποιες στιγμές θα νιώθεις και τα δόντια τους». Τάδε έφη Χάντερ Τόμπσον, πρωτοπόρος της νέας δημοσιογραφίας που μέσω αυτού άρχισε να γεννιέται στην Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και έγινε γνωστή με το παρατσούκλι «Gonzo journalism». Ο δημοσιογράφος δεν είναι πια μόνον ο παρατηρητής που καταγράφει τα γεγονότα αλλά είναι και ο άνθρωπος που συμμετέχει ενεργά σ' αυτά, ρισκάρει, κινδυνεύει, μάχεται, ματώνει_ με μια λέξη βιώνει.

Θρύλος για τα άρθρα του στο περιοδικό Rolling Stone, ο Χάντερ Τόμπσον _που αυτοκτόνησε το 2005_ έζησε απίστευτες καταστάσεις προκειμένου να τις περάσει στο χαρτί, είτε δοκιμάζοντας κάθε μορφή τοξικές ουσίες που υπήρχε στον πλανήτη είτε τρώγοντας ξύλο από τους Αγγέλους της Κολάσεως, είτε περνώντας ατέλειωτες νύχτες στα κρατητήρια και στις αίθουσες των δικαστηρίων.

Το «Μεθυσμένο ημερολόγιο» («Rum diary») που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ, γράφτηκε πολύ πριν από το διασημότερο βιβλίο του Τόμπσον, το «Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας», που έγινε ταινία από τον Τέρι Γκίλιαμ στα τέλη της δεκαετίας του 1990 με τον Τζόνι Ντεπ στον ρόλο του συγγραφέα.

Εν μέρει αυτοβιογραφικό το «Μεθυσμένο ημερολόγιο» γράφηκε το 1959 όταν ο Τόμπσον εργαζόταν ως συντάκτης της εφημερίδας «Σαν Χουάν» στο Πουέρτο Ρίκο, όπου λαμβάνει χώρα και η ταινία του Μπρους Ρόμπινσον με πρωταγωνιστή τον Ντεπ στον ρόλο του δημοσιογράφου Πολ Κεμπ, alter ego φυσικά του ιδίου του Τόμπσον. 

 Πολλά και διάφορα θα συμβούν κατά τη διάρκεια παραμονής του Κεμπ στο Πουέρτο Ρίκο και το σημαντικότερο θα είναι η εμπλοκή του σε μια υπόθεση ξενοδοχειακών επιχειρήσεων πίσω από την οποία βρίσκεται ο αμερικανικός δάκτυλος, ένας παμπόνηρος «κακός» αμερικανός (Ααρον Εκχαρτ) ο οποίος εκμεταλλεύεται τον τοπικό πλούτο με τη βοήθεια της κυβέρνησής του.

Ανάμεσα σε μια εφημερίδα που αργοπεθαίνει, σε κοκορομαχίες μέχρι τελικής πτώσης, σε έναν έρωτα που μοιάζει αδιέξοδος και το κυριότερο σε... τόνους αλκοολούχων ποτών, ο Κεμπ/ Τόμπσον θα αποκτήσει αυτό για το οποίο είναι φτιαγμένος: Φωνή από μελάνι και οργή. «Οσμίζομαι τη μυρωδιά των καθαρμάτων», λέει κάποια στιγμή. «Είναι και της αλήθειας. Μυρίζω μελάνι».

Η ταινία σηματοδοτεί την επιστροφή στην κινηματογραφική σκηνοθεσία του Μπρους Ρόμπινσον, ενός βρετανού σκηνοθέτη που παρά το super cult δημιούργημά του στη δεκαετία του '80 «Ο φίλος μου κι εγώ», εν συνεχεία εξαφανίστηκε. Κάπου στο Χόλιγουντ ο Ρόμπινσον έχασε τον δρόμο του αλλά τώρα είναι σαφές ότι τον ξαναβρήκε βγάζοντας μια ατμοσφαιρική παρακμή του εξωτικού και συγχρόνως λούμπεν Πουέρτο Ρίκο.

Χωρίς ποτέ να γίνεται νοσταλγικό ή επίπλαστο, το «Μεθυσμένο ημερολόγιο» μια διασκεδαστική, σχεδόν …μεθυστική εμπειρία με τον Ντεπ (φαν του Τόμπσον) σε συγκρατημένο παίξιμο, πλαισιωμένο από ένα όμορφο καστ στους ρόλους των συναδέλφων του στην εφημερίδα (Τζιοβάνι Ρίμπισι, Ρίτσαρντ Τζέσνκινς, Μάικλ Ρισπόλι).