Το γεγονός είχε έκτοτε δημιουργήσει ερωτήματα για την ορθότητα των επικρατουσών θεωριών σχετικά με τη δημιουργία των άστρων στο σύμπαν.
Τώρα, μετά από περίπου δύο χρόνια, νέοι πολύπλοκοι υπολογισμοί επιστημόνων στη Γερμανία, κατέληξαν στο ότι όταν ζεύγη ελαφρύτερων άστρων βρίσκονται σε κοντινή τροχιά το ένα γύρω από το άλλο, στο πλαίσιο ενός «σφιχταγκαλισμένου» αστρικού συστήματος με δύο άστρα και, κάποια στιγμή, υπό τη βαρυτική επίδραση και άλλων γειτονικών άστρων, αυτά τα δύο είναι πιθανό να συγκρουστούν μεταξύ τους, με κατάληξη τη συγχώνευσή τους, τότε είναι δυνατό να δημιουργηθεί τελικά ένα νέο άστρο με τόσο μεγάλη μάζα.
Το Νεφέλωμα της Ταραντούλας, όπου έχουν εντοπιστεί τα εν λόγω γιγάντια άστρα, είναι ένα νέφος αερίων και αστρικής σκόνης με διάμετρο 1.000 ετών φωτός, που βρίσκεται μέσα στο Μεγάλο Μαγγελανικό Νέφος, τον τρίτο κοντινότερο γαλαξία στον δικό μας, σε απόσταση περίπου 160.000 ετών φωτός, που περιέχει γύρω στα δέκα δισεκατομμύρια άστρα. Μέσα σ’ όλο το Μεγάλο Μαγγελανικό Νέφος, η πιο ενεργή περιοχή δημιουργίας νέων άστρων είναι το Νεφέλωμα της Ταραντούλας (γνωστό και ως "30 Doradus").
Σχεδόν στο κέντρο του εν λόγω Νεφελώματος βρίσκεται το αστρικό σμήνος R136, που θεωρείται το πιο δραστήριο και πιο φωτεινό «βρεφοκομείο» άστρων σε ολόκληρη την «Τοπική Ομάδα» Γαλαξιών, η οποία περιλαμβάνει πάνω από 50 γαλαξίες, μεταξύ των οποίων και τον δικό μας. Ακριβώς σε αυτό το σμήνος ανακαλύφθηκαν τα τέσσερα απίστευτα μεγάλα άστρα.
Οι νέοι υπολογισμοί, στο πλαίσιο ενός μοντέλου προσομοίωσης, που περιλάμβανε την επίλυση 510.000 εξισώσεων και απαίτησε τεράστια υπολογιστική ισχύ, παρουσιάζονται στο περιοδικό "Monthly Notices" της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρίας της Βρετανίας.
blue-hornet team
